Zeger Reyers bouwde in de grote zaal een eigen biotoop. Ruim twintig jaar nadat hij samen met Pietertje van Splunter op de bovenste verdieping van de Grijze Silo een veld van winterrogge liet groeien, duikt hij nu de aarde in en volgt hij de tractorbanden en vormen die zij in het landschap achterlaten. Waar de installatie in de silo zich destijds op de 52 meter hoge vloer afspeelde, staat deze op tafelhoogte. De waterige biotoop heeft iets weg van een natte tropische kas of Riviera-hal. Het is een plek waar je als bezoeker kunt observeren waar water en land samenkomen.

De kunstenaar staat bekend om zijn installaties waarin hij samenwerkt met de natuur. Zo liet hij tentoonstellingsruimtes begroeien met schimmels en stoelen in de Oosterschelde overgroeien door mosselen. Je kunt hem ook kennen van zijn sculpturen van stapels serviesgoed en een ronddraaiende nieuwe keuken die door al dat draaien afbreekt en steeds verder in verval tuimelt. Wat deze verschillende werken met elkaar gemeen hebben? Ze laten ons nadenken over onze (on)natuurlijke leefomgeving en hoe we die als mens beïnvloeden.

We vroegen de kunstenaar om de ruimte te gebruiken om te experimenteren en spelen. Maar wat als je je als kunstenaar steeds bewuster wordt van je impact op aarde? Wat kan je dan nog maken? Welke materialen kan je gebruiken? Welk verhaal wil je vertellen en hoeveel plezier blijft er dan nog over? Hij besluit voor deze tentoonstelling terug te keren naar de weilanden van zijn jeugd, waar hij eindeloos rondstruinde en spelenderwijs op ontdekking ging. Hij vond er plantjes, beestjes en ander moois waarover hij zich verwonderde en die hij mee naar huis bracht. In aquaria begon hij zijn eigen biotopen te scheppen.

Door terug te keren naar de basis hoopt hij bezoekers een landschap te tonen dat in haar eenvoud het bewonderen waard is. Wat hem betreft hoeven we niet ver te gaan om de natuur te ervaren. Het zit in de bloem die ieder jaar weer tussen de stoeptegels uitsteekt en de weilanden en velden die in geur en kleur losbarsten. Naast het schone, wil hij ons echter ook laten stilstaan bij hoe machines over deze landschappen heersen. De zichtbare en onzichtbare lijnen die ze drukken wegen namelijk steeds zwaarder.  Zo verscheen er recent een NOS-artikel waarin stond dat als iedereen zo zou leven als wij in Nederland, we vier aardbollen nodig zouden hebben.

Naast de landschap-biotoop legt de kunstenaar een gigantische bol klei neer, met de uitnodiging aan bezoekers om miniatuur tractoren te kleien om aan het tentoonstellingslandschap toe te voegen. Hij hoopt dat bezoekers met hem meedenken: wat is onze impact op het geheel en wat willen we ervan maken? En hoe zorgen we dat verwondering en plezier toch steeds weer blijven ontkiemen? Zodat we uiteindelijk leren samen te leven met de natuur, die ons per slot van rekening hier na 1,7 miljoen jaar heeft afgeleverd.

Opening
De tentoonstelling wordt vrijdag 17 mei feestelijk geopend door Mieke Conijn, directeur Kunstenlab. Vooraf wordt de tentoonstelling 'Berichten uit het platte vlak' van het duo PollakVanBekkum geopend. We beginnen om 20.00 uur. (inloop vanaf 19.30 uur)